خدایا!کمکم کن که بتوانم پنجره دلم راروبه حقیقت بگشایم.

خدایا‍!یاریم کن که مرغ خسته دلم راکه دیری است دراین قفس زندانی است،درآسمان آبی عشق توپروازدهم.

خدایا!توخودمیدانی که بدترین دردبرای یک انسان دورماندن ازحقیقت خویشتن ورهاشدن درگرداب فراموشی وسردرگمی است...

...پس توای کردگاربی همتا!مرایاری کن که به حقیقت انسان بودن پی ببرم تابتوانم روزبه روز،به توکه سرچشمه تمام حقیقتهایی نزدیکترشوم.

خدایا!همیشه گفته ام که تورادوست دارم..حالاهم باتمام وجود فریاد میزنم:

خدایا...دوستت دارم...دوستت دارم

خدایاشرمنده ام اززیادی گناهانی که انجام داده ام،شرمنده ام.

خدایا!مرافرصتی ده تاپاک بودن راتجربه کنم وبتوانم حتی برای یک لحظه آنچه باشم که تومیخواهی.

مگر این نه آن آتشی است که خود مرا درونش قرار دادی..

پس چرا مانند ابراهیم ان را برایم گلستان نمی کنی!

مگر ابراهیم خود را به تو نسپرد خب من هم خود را به تو سپردم.

مگر ابراهیم صبر نکرد خب من هم صبر کردم.

ولی در روزگار من معنی الفاظ تفاوت پیدا کرده به گذشت می گویند حماقت. به صبر می گویند نادانی، به لطف می گویند وظیفه به ترس می گویند هوشیاری و به دروغ می گویند مصلحت......

و هیچ کس صداقت و حقیقت را باور نمی کند..

با این همه  می خواهم اتش شک و بدبینی جهالت و نادانی  غرور و تکبر را خاموش کنی تا کمی به مقام ابراهیم نزدیک شویم.